من دارم چی کار می کنم؟
 
   دارم خودمو از تمام لذتهایی که همین چند ماه پیش، همون تابستون گذشته، داشتم و دارم دور می کنم.

 دیگه فکر نکنم اگه نتونستم برم بیرون، چون مامانم اجازه نداده، گریه کنم.

  می دونم که چه لذتی داره.....،

                             همه تسلیمت میشن.
  
   حالا دیگه دیوونه ی والیبال نیستم،
                                              بی تفاوت بی تفاوت.

  خودم میدونم چرا، می دونم کی داره منو از بین می بره، 
  و من بدون هیچ مقاومتی، مثل یک آینه بی جان همونجور ایستادم و خرد شدنم رو نگاه می کنم.

ببین پروین! یعنی به همین راحتی می خوای خودتو مثل خر* کنی؟
اون همه تلاش برای این که فقط بری یک کم بازی کنی، فقط همون بود؟ بابا خیلی به خودت باوفایی. اند مرام بابا. قوی باش! اندازه همه حرفایی رو که بهش زدی، قوی باش، نذار فکر کنه همش حرفه. بذار بدونه تو کی هستی. 
بهش بگو خیلی خره.
( هی، کثیف! خیلی خری)
حرف بد، ارزش اونو داره. بذار بفهمه که تو ازش متنفری ولی داری بهش نشون میدی که خیلی باهاش رفیقی و کلی حرف.

 مبارزه رو شروع کن! از همین حالا.







خودت باش! نه اون شخصیت مزخرف و ماسک کثیف.




و در آخر اینکه میدونم من ار اون خرترم.